به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از مجله تایمز برابری، یک خبرنگار آزاد اقدام به روایت مشکلات متعدد شغلی و معیشتی کارکنان بیمارستان‌ها و مراکز درمانی انگلستان به ویژه ماماهای این کشور پرداخته است.
در روایت این خبرنگار آمده است: در فصل زمستان تصویر یک زن انگلیسی روی نشریات انگلستان رفت. عکاس خبرگزاری آسویشیتد پرس تصویر زنی که پلاکاردی در دست دارد و در برابر پارلمان و مجلس عوام انگلستان تحصن کرده توجه همه را جلب کرده است. او یک مامای متخصص در بیمارستان‌های انگلستان است که از فشارهای فزاینده شغلی و درآمد اندک و نبود بودجه در بخش درمان به سطوح آمده است.
پلاکارد در دست او که نام مستعارش «هایدی» است، این مضمون را دارد: آیا تولد انسان‌ها امری ارزشمند برای جامعه است؟
هایدی (که نام واقعی او نیست) می‌گوید: «من در جاهایی که با گریه به خانه رفته‌ام، در شهرهایی که برای مزد بیشتر مهاجرت کردم، احساس ناامنی می‌کردم».
او فقط دو سال و نیم است که تبدیل به یک مامای بیمارستان‌های انگلستان شده و اکنون از شغل خود به اندازه کافی سیر شده است! از شانس بد او، این زن کار خود را در یک بیمارستان شمال غربی انگلیس در اوج همه‌گیری بیماری کرونا آغاز کرد.
در آن زمان کمبود شدید پرسنل که در اثر همه گیری کرونا تشدید هم شد، مقدمه‌ای بی‌رحمانه برای شغل او بوده است. او می‌گوید: «به عنوان مثال، بخش زنان و زایمان بیمارستان را در اوج کرونا نظر بگیرید. باید سه ماما و سه رزیدنت پشتیبانی حضور داشته باشند تا کارها انجام شود. اما من روزهایی را کار کرده‌ام که فقط دو ماما با یک پرستار ساده در بخش بودند و بس! مسئولیتی سنگین و بدون امکان حتی یک اشتباه از سوی پرسنل، شرایطی جهنمی را برای ما ایجاد کرده بود. این درحالی است که برای این حجم فشار کاری حتی یک پوند بیشتر به ما پرداخت نشد. این شرایط البته به نحو دیگری پس از پایان کرونا نیز وجود دارد. ما واقعا خسته شدیم!».
با این حال، علیرغم ادامه استخدام ماماهای جدید، در سال‌های اخیر شاهد بوده‌ایم که خدمات زایمان در سراسر شبکه خدمات ملی بهداشت انگلستان باوجود کسری بودجه دولت بیشتر از پیش مانند یخ آب شده است.
کمبود بودجه، موجب کمبود شدید نیروی کار در بخش‌های مختلف درمان و به ویژه در بخش زایمان شده است. گزارش‌ها حاکی از آن است که کمبود در بیمارستان‌های دولتی باعث چند مورد مرگ مادر و کودک نیز شده است.
آمار انجمن بهداشت ملی انگلیس یعنی NHS از سپتامبر ۲۰۲۱ تا سپتامبر ۲۰۲۲ نشان می‌دهد که تعداد سالانه ماماهایی که این حرفه را ترک می‌کنند در واقع از افرادی که به این شغل خاص در نظام درمانی اضافه می‌شوند، پیشی گرفته است؛ این مشکل البته برای سایر رشته‌های درمانی و پزشکی انگلیس نیز بود اما در این بخش که اتفاقاً حساسیت بیشتر دارد و نیاز به نیرو در آن بسیار بیشتر است، دردسرهای زیادی را برای کادر درمان و مادران باردار ایجاد می‌کند. شان اوسالیوان، رئیس بخش بهداشت و سیاست اجتماعی در کالج سلطنتی ماماهای انگلستان (RCM) می‌گوید: «حدود ۱۸ ماه پیش، ما به طور مداوم شاهد کاهش تعداد ماماها در هر ماه نسبت به سال گذشته بودیم. طبق داده‌هایی که از سال ۲۰۰۹ جمع‌آوری شده‌اند، این اولین باری است که در سال ۲۰۲۳ که رو به پایان است، ما چنین چیزی را می‌بینیم که روند جذب نیروی جدید به نسبت خروجی‌های بخش مامایی به شدت نگران کننده بوده و شیب منفی دارد. به عنوان مثال، در دسامبر ۲۰۲۲ ماماها در مقایسه با دسامبر سال قبل به نصف کاهش پیدا کردند! قرار بود وزارت بهداشت انگلستان پس از کرونا بودجه ویژه‌ای برای افزایش درآمد و جذب نیروی جدید اختصاص دهد که چنین نشد!».
هایدی همان مامای معترض می‌گوید: مردم این نگرانی را دارند که در صورت فرزندآوری، آیا رسیدگی صحیحی به کودک نوزاد و مادرش قبل و بعد از وضع حمل صورت می‌گیرد یا همچنان وضعیت مانند سال‌های ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۳ خواهد ماند. این دغدغه خانواده‌های انگلیسی است.
کی کینگ، مدیر جنبش اتحاد روبان سفید، یک اتحاد غیرانتفاعی جهانی که از حقوق سلامت زنان دفاع می‌کند، با این ادعا موافق است که مشکلات در این حرفه هم شدید و هم قدیمی و پایدار است.
کینگ که در ۱۲ سال گذشته نیز به عنوان دستیار ماما کار کرده است، می‌گوید: «من کمی مردد هستم که مشکلات ماماهای انگلیسی را به دوران کرونا تقلیل دهم، چون دردسرهای شغلی ما، از کمبود حقوق تا کمبود نیرو و فشار کاری، مربوط به سال‌های قبل از کرونا می‌شود. حالا پس از پایان این بیماری نیز آن دردسرها ادامه دارد. ماماها مانند همیشه فراتر از آن عمل کرده‌اند که دریافت می‌کنند و روند نزولی جذب نیرو همچنان ادامه دارد. دلسوزی اصلی ما پس از خودمان برای مردم است که در شرایط بدی باید به تشکیل خانواده و فرزندآوری فکر کنند.»
طبق نظرسنجی‌های موسسه NHS، ماماها در انگلستان ۴۸ درصد نیروهای این بخش به دلیل وجود ساعات کار اضافی بدون پرداخت حقوق مکفی به ترک این کار فکر می‌کنند و دنبال فرصت شغلی جدید هستند. بخشی نیز که تمایلی به تغییر شغل ندارند، به خروج از کشور و مشغول شدن در بیمارستان‌های دولتی دیگر کشورهای اروپایی فکر می‌کنند. از سال ۲۰۲۰ تاکنون که حدود ۴ سال می‌شود، تنها ۱۴ درصد در شرایط تورمی به حقوق کارکنان بخش زنان و زایمان بیمارستان‌ها و کلینیک‌ها افزوده شده که آن‌ها از این امر ناراضی هستند.
کیت پیرس، مدرس مامایی در دانشگاه گرینویچ انگلستان، در مورد پر کردن بیمارستان‌ها از دستیاران کارآموز با نگرانی می‌گوید: «این کار مجاز نیست. دانشجویان بخش مامایی در کشور باید اضافه شوند. در صورت کم بودن تعداد نیروها او معتقد است که چندین برنامه تلویزیونی محبوب بریتانیایی اخیر، مانند سریال درام بی‌بی‌سی، ماما را صدا کن و مجموعه مستند کانال ۴ One Born Every Minute به طور بالقوه در جذب بسیاری از زنان جوان به این حرفه نقش داشته‌اند، اما باز هم کمبود نیرو و دانشجوی جدید در این بخش حس می‌شود.
دانشجویان اما هنگامی که در مسیر این شغل قدم برمی‌دارند، متوجه می‌شوند که کلاه سرشان رفته و چه شغل بدی را در انگلستان انتخاب کردند. در حالی که پیرس دیگر در کارگاه‌های آموزشی و کلاس‌ها به سختی رفت و آمد می‌کند، می‌گوید: زمانی دانشجویان و به ویژه دختران دانشکده‌های پزشکی عاشق رشته مامایی بودند. اما امروزه همه از زنان ماما و کادر درمان بازنشسته می‌شنوند که نباید وارد این حوزه شوند و این مشکل که توسط مقامات حل نمی‌شود، برای من که عمر خود را در این حوزه گذاشتم ناراحت‌کننده است!
سو داون، استاد مطالعات مامایی در دانشگاه مرکزی لنکشایر، پیشنهاد می‌کند که برخی تغییرات در شرایط کاری ماماهای NHS در طول سال‌ها می‌تواند عوامل مؤثری در ایجاد شرایطی مانند فرسودگی شغلی، پریشانی اخلاقی، خستگی از شفقت، و در نهایت، سرخوردگی» توسط برخی از کارکنان تجربه شده است.
تغییر از شیفت‌های ۷-۸ساعته با همپوشانی نسبتا طولانی بین آن‌ها و کاهش شیفت‌های ۱۲ساعته می‌تواند مشکلات را حل کند اما اکنون برخی شیفت‌های کاری ماماها که شغل سخت و پرزحمتی است، به بیش از ۱۲ ساعت نیز در برخی مراکز افزایش یافته است. این فرسودگی شغلی از نظر دکتر سو داون، می‌تواند به ضریب خطای بیشتر در عملکرد پزشکان و ماماها بینجامد.
مامای جوان معترض، هایدی، می‌گوید: «هیچ‌کس برای پول این کار را انجام نمی‌دهد و ما عاشق این کار، مادران و نوزادانشان هستیم. اما وقتی می‌بینید که همه دوستانتان در مشاغل شرکتی حقوق و پاداش مناسبی دریافت می‌کنند، از کل بخش درمان انگلستان و به ویژه کار مامایی دلزده می‌شوید. ما مردم را زنده نگه می‌داریم و به حفظ جوانی جمعیت کمک می‌کنیم. افزایش دستمزد و کاهش فشار کاری روی ما امری ضروری است. من از این بابت عصبانی هستم. من یک نفر را نمی‌شناسم که ماما باشد و اعتصاب نخواهد، اما با خودمان می‌گوییم اگر اعتصاب بلندمدت ما به مرگ مادر و کودکی بینجامد، چه می‌توانیم بکنیم و چطور خود را می‌بخشیم؟»
هازارد نیز مانند هایدی، بسیاری از همکارانش را دیده است که یا برای موقعیت‌های کم چالش‌تر یا ترک مامایی به طور کامل، همراه با بسیاری از کسانی که در همان لحظه بازنشستگی خود را ترک کردند، از ورود به این کار ناراضی است. او اذعان می‌کند: «من هم به رفتن فکر کرده‌ام. من دوران بسیار سختی را پشت سر گذاشتم و هنوز نمی‌دانم که آیا این یک حرفه پایدار برای من در دراز مدت است یا خیر! من قطعاً نمی‌توانم این کار را تا ۶۷ سالگی که سن بازنشستگی احتمالی در انگلستان در دهه‌های آینده است، ادامه دهم!».
