به گزارش پایگاه خبری اخبارکار به نقل ایرنا ، گواه بر این پدیده نوظهور، نخست انبوه آگهی‌های دعوت به کار سازمان‌های مختلف روی بیلبوردها و تابلوهای تبلیغاتی است که در بین آن‌ها تقاضای شهرک‌های صنعتی برای استخدام کارگر بیشتر به چشم می آید.
آن طور که کارشناسان حوزه کار و اشتغال می‌گویند اکنون بیکاری دیگر معنای خود را از دست داده و در مقابل، مساله «نبود نیروی انسانی» به دغدغه مهم صاحبان صنایع و کارگاه‌های بزرگ و کوچک تبدیل شده است.
موضوع دیگر اینکه به دنبال مجموعه اقدام‌های انجام شده از سوی متولیان در سال‌های اخیر و با وجود کرونا و تحریم‌های اقتصادی بسیاری از واحدهای راکد اکنون احیا شده و به چرخه تولید بازگشته‌اند.
در چنین شرایطی کارفرماها از جذب نیروی انسانی حتی در ساده ترین سطح سازمانی درمانده شده‌اند و کمتر کسی تمایل به استخدام شدن در این فرصت‌های شغلی را دارد.
کار هست؛ کارگر نیست
کارشناسان بر این باورند چنانچه این موضوع چاره‌اندیشی و مدیریت نشود در آینده نزدیک با بحران نیروی کار مواجه خواهیم شد.
طبق آخرین گزارش مرکز آمار ایران در پاییز ۱۴۰۳، نرخ بیکاری در اصفهان به ۷.۱ درصد رسیده است. این رقم، گویای ۲.۱ واحد درصد کاهش نسبت به بهار و ۱.۵ واحد درصد کاهش در مقایسه با مدت مشابه سال قبل است.
به عبارتی نرخ بیکاری اصفهان روند کاهشی داشته و اندکی پایین‌تر از متوسط کشوری قرار گرفته است.
این در حالیست که به گفته مسوولان اکنون بیش از سه هزار فرصت شغلی خالی تنها در بخش صنعت استان اصفهان وجود دارد که مورد استقبال از سوی نیروی کار قرار نمی گیرد. بنا به گفته صاحبنظران این موضوع نیازمند آسیب شناسی و برنامه ریزی است.
برآیند نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد کار سنگین و طاقت فرسا، آسیب‌های جسمی و روانی مشاغل سخت، نبود امنیت شغلی، بی بهره بودن نیروی کار از تخصص و تبحر کافی، علاقه به مشاغل کاذب اما سودآور، دریافت نکردن حداقل‌های قانونی دستمزد و مزایا، رشد فزاینده تورم، کاهش قدرت خرید کارگران و نبود تناسب بین سختی کار و حقوق دریافتی از عمده دلایل تمایل نداشتن افراد به اشتغال در واحدها و شرکت‌های صنعتی و سپس خدماتی است.
