“سارا فین” مدیر انتخاب بازیگر، سلاح مخفی دیرینه “ماروِل استودیوز” شرکت تولید فیلم و تلویزیونی آمریکایی بوده است. او کسی است که هزاران هزار تست بازیگری را برای پر کردن بزرگترین مجموعه فیلم هالیوود انجام می‌دهد. او در طول سالیان متمادی بازیگران درجه یکی مانند “رابرت داونی جونیور” و “پل راد” را متقاعد کرده که در نقش‌های “مرد آهنی” و “مرد مورچه‌ای” لباس اسپندکس بپوشند در حالی که ستاره‌های جدیدی مانند “کریس همسورث” پیش از بازی در نقش شخصیت “ثور” زمانی که او فقط یک ستاره از سریال‌های تلویزیونی استرالیایی بود و “سیمو لیو” بازیگر کمدی کانادایی را پیش از ایفای نقش در فیلم “شانگ چی و افسانه ده حلقه” به سینما معرفی کرده بود.
“فین” تقریبا به اندازه “کوین فایگی” رئیس “مارول استودیوز” و تهیه‌کننده فیلم و تلویزیون یا “جان فاورو” کارگردان “مرد آهنی” در گردهم آوردن بازیگران مسئول است، اما به این دلیل که شغل او دور از چشم عموم است، مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
“فین” می‌گوید: “وقتی انتخاب بازیگر به خوبی انجام می‌شود، مردم فکر می‌کنند که آسمان باز شده و آن فرد روی زمین افتاده است. در واقع، ما ۲۵۰۰ نفر را برای رسیدن به “تام هالند” برای برعهده گرفتن نقش “مرد عنکبوتی” مورد بررسی قرار می‌دهیم”. مدیران انتخاب بازیگر به نادیده گرفته شدن کارشان عادت دارند. نکته همین است. انتخاب‌های عالی برای انتخاب بازیگر باید از دید عموم پنهان باقی بمانند؛ اگر مخاطبان به این فکر می‌کنند که چه چیزی می‌توانست باشد، احتمالا این بدان معناست که یک بازیگر برای این نقش به اشتباه انتخاب شده است.
مدیران انتخاب بازیگر از گمنامی خارج می‌شوند
با این وجود، این گمنامی در حال تغییر است. پس از سال‌ها فعالیت در گمنامی، مدیران انتخاب بازیگر بالاخره در چارچوب اسکار به رسمیت شناخته می‌شوند. دهه‌ها لابی گری به طول انجامید تا در نهایت جایزه جدیدی برای عنوان “بهترین انتخاب بازیگر” به مراسم اسکار ۲۰۲۶ افزوده شد. “دیوید روبین” مدیر انتخاب بازیگر باسابقه و رئیس سابق جوایز آکادمی می‌گوید: “آکادمی همواره به ارائه دقیق فرآیند فیلمسازی افتخار کرده است. این درک فزاینده وجود داشت که فقدان انتخاب بازیگر، یک غفلت است”.
انتخاب بازیگر در سینما، حرفه نسبتا جدیدی است. در دوران طلایی هالیوود، در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ میلادی نیاز چندانی به مدیران انتخاب بازیگر نبود. گریس کلی، هامفری بوگارت و دیگر ستاره‌های خوش‌قیافه با استودیو‌های جداگانه قرارداد امضا کردند و شرکت‌های رسانه‌ای بزرگ آمریکایی “مترو گلدوین میر” و “برادران وارنر” مجموعه‌ای از بازیگران نقش‌آفرین را استخدام کردند که بازیگران یک فیلم را تکمیل می‌کردند. تا زمانی که سیستم استودیویی در حدود دهه ۱۹۶۰ میلادی فروپاشید، مسئولیت شخص دیگری نبود که از مجموعه استعداد‌های جهانی آگاه باشد و با فیلمسازان برای پر کردن نقش‌های فیلم‌هایشان همکاری کند.
از “آل پاچینو” تا “مریل استریپ”؛ آنانی که این ستارگان را کشف کردند
این زمانی بود که گروه جدیدی از استعدادیاب‌های حرفه‌ای، از جمله “ماریون دوگرتی”، “لین استالمستر”، “مایک فنتون” و “جولیت تیلور”، به ارتقاء این حرفه به عنوان یک حرفه خلاقانه کمک کردند و بازیگران ناشناخته و غیرمتعارفی مانند “آل پاچینو”، “رابرت دنیرو” و “مریل استریپ” را کشف کردند و گروه‌هایی را برای بازی در فیلم‌های کلاسیکی مانند “گریس”، “در گرمای شب” و “آنی هال” گردهم آوردند. “برنارد تلسی” که اخیرا رهبری جستجوی جهانی برای انتخاب بازیگر در فیلم “شرور” را برعهده داشت با حسرت می‌گوید: “مایک فنتون، جولیت تیلور و ماریون دوگرتی مسئولان انتخاب بازیگر احتمالا تاکنون باید پنج تا ده جایزه اسکار می‌گرفتند”.
آن چه مدیران انتخاب بازیگر می‌خواهند
مدیران انتخاب بازیگر می‌خواهند بخش اسکار جوانان را به دنبال کردن حرفه خود ترغیب کند. تقریبا همه کسانی که امروزه در انتخاب بازیگر برجسته هستند، کارگردان یا بازیگر مشتاقی بوده‌اند و وارد این حرفه شده‌اند. گذشته از همه این موارد، هیچ گونه مدرک دانشگاهی یا برنامه‌های تحصیلات تکمیلی وجود نداشت که باعث شود آنان بر کاری که انجام می‌دهند تمرکز داشته باشد.
آنان صرفا از طریق کارآموزی، بورسیه یا برنامه‌های آموزشی در دفاتر انتخاب بازیگر، برنامه‌های آموزشی در برجسته‌ترین سازمان این حوزه یعنی انجمن انتخاب بازیگر (CSA) یا گذراندن مراحل تست بازیگری، با آن چه اکنون حرفه آن هاست آشنا شدند. ” فین” می‌گوید: “اسکار قرار است این حرفه را بیشتر در معرض دید قرار دهد و به رفع ابهام از این فرآیند کمک کند”.
رویه دستمزد‌های مدیران انتخاب بازیگر چگونه است؟
یک نکته که مدیران انتخاب بازیگر می‌خواهند روشن کنند این است که آنان نماینده انتخاب بازیگر نیستند. اگرچه آنان برای بازیگران قرارداد مذاکره می‌کنند، اما مدیران انتخاب بازیگر برای استخدام کمیسیون دریافت نمی‌کنند. آنان در سود فیلم نیز سهیم نیستند، آنان برای کار خود مبلغ ثابتی دریافت می‌کنند.
سوءتفاهم‌هایی که درباره “شغل مرموز” انتخاب بازیگر در هالیوود وجود دارد
“آوی کافمن” که از جمله فیلم‌های او می‌توان به “زندگی پی” ساخته “آنگ لی” و “حس ششم” ساخته “ام. نایت شیامالان” اشاره کرد، می‌گوید: “من ناامید می‌شوم، زیرا همه فکر می‌کنند که مدیر انتخاب بازیگر هستند”. کسی با من تماس می‌گیرد و می‌گوید: “آیا به آن شخص فکر کرده‌اید؟ فکر نمی‌کنم بسیاری از مدیران انتخاب بازیگر با بخش لباس تماس بگیرند و بگویند:”فکر می‌کنم آنان باید آن لباس را بپوشند. آیا به آن فکر کرده‌اید”؟
“جان‌ام. چو” کارگردان و فیلمنامه نویس و سازنده فیلم “شرور” مدیران انتخاب بازیگر را به “قصه‌گوها” تشبیه می‌کند. او می‌گوید: “انتخاب بازیگران، لحن فیلم را تعیین می‌کند. مدیران انتخاب بازیگر از قدرت آن چه یک بازیگر فراتر از نامش به ارمغان می‌آورد، آگاه هستند”.
عالی بودن یک مدیر انتخاب بازیگر نیازمند کنجکاوی و همدلی است. هم چنین، مدیران انتخاب بازیگر باید رویکردی دیپلماتیک باشند و بین خواسته‌های کارگردانان، روسای استودیوها، نمایندگان و سرمایه‌گذاران فیلم تعادل برقرار کنند. صبر نیز مفید است، زیرا اگر بازیگری به دلیل تداخل برنامه از پروژه خارج شود، شروع مجدد فرآیند انتخاب بازیگر امری غیرمعمول نیست.
“دستینی لی لی” مدیر انتخاب بازیگر در دفتر تلسی و رئیس انجمن انتخاب بازیگر می‌گوید: “ما در تلاش هستیم تا فرد مناسبی را پیدا کنیم که بتواند اجماع ایجاد کند و نیاز‌های بسیاری را برآورده کند. ما به کسی نیاز داریم که عالی باشد، اما بتواند به فروش بیشتر فیلم در گیشه نیز کمک کند. ما دائما روی طناب باریک هنر و تجارت قدم بر می‌داریم”.
مدیر انتخاب بازیگر بودن؛ یک تعهد ۲۴ ساعته و ۷ روز هفته
این می‌تواند مانند یک تعهد ۲۴ ساعته و ۷ روز هفته به نظر برسد. وقتی مدیران انتخاب بازیگر مشغول تماشای فیلم یا تسهیل هماهنگی بین ستاره‌های بالقوه نیستند، در جشنواره‌های فیلم شرکت می‌کنند، نقد فیلم می‌خوانند، برنامه‌های تلویزیونی را تماشا می‌کنند، با نمایندگان استعداد‌ها گپ می‌زنند، نمایشگاه‌های بازیگری را بررسی می‌کنند و به تئاتر می‌روند.
“ریچ دلیا” که از پروژه‌های اخیرش می‌توان به “شاه ریچارد” و “بدون احساسات جدی” اشاره کرد، می‌گوید: “من هیچ‌وقت نمی‌توانم مغز انتخاب بازیگرم را خاموش کنم. اگر در خیابان قدم بزنم و کسی را با ظاهر یا انرژی جالب ببینم، یادداشت می‌کنم و می‌گویم: “آیا به تست بازیگری برای این کار علاقمند هستید؟ در این شغل هرگز توقفی وجود ندارد”.
چالش‌های پیش روی مدیران انتخاب بازیگر
مدیران انتخاب بازیگر از چالش‌های پیش روی صنعت سرگرمی مصون نیستند. استودیوها و شبکه‌ها، فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی کمتری می‌سازند که به معنای فرصت‌های کاری کمتر است. وقتی پروژه‌ها چراغ سبز می‌گیرند، مدیران اجرایی در بحبوحه افزایش هزینه‌های تولید، سعی می‌کنند در هزینه‌ها صرفه‌جویی کنند. در مورد مدیران انتخاب بازیگر، به آنان صرفا شش هفته فرصت داده می‌شود تا پیش از آغاز فیلمبرداری فیلم، به انتخاب بازیگر بپردازند؛ چیزی در خدود ۱۲ هفته پیش از آغاز فیلمبرداری.
لی لی می‌گوید: “انتخاب بازیگر کار راحتی نیست. شما از نمایشی به نمایش دیگر می‌روید. اگر نمایشی که روی آن کار می‌کنید لغو شود، شما نیز همانند بقیه باید دنبال پروژه بعدی باشید”. “تلسی” روی دفترچه یادداشتش می‌نویسد: “آن فرد باید در این فیلم باشد”. تلسی با سه بازیگر بالقوه برای فیلم “کودا” با “سیان هدر” کارگردان آن فیلم همکاری داشته است. او با لبخندی دلگرم‌کننده به یکی از فینالیست‌ها می‌گوید: “ما از بازی شما لذت بردیم و صرفا می‌خواستیم شما را بشناسیم”.
در طول این مکالمات، تلسی با شور و شوق چند کار را همزمان انجام می‌دهد افکارش را یادداشت می‌کند، با اشتیاق به سوی بازیگر آن طرف دوربین سر تکان می‌دهد و برای “هِدِر” که او هم در تماس است، پیامک ارسال می‌کند.
تغییراتی که فناوری و پاندمی کووید در شغل مدیر انتخاب بازیگر ایجاد کردند
این بخشی از واقعیت جدید برای مدیران انتخاب بازیگر است که شغل شان از زمان پاندمی کووید به طور فزاینده‌ای دیجیتالی شده است. اکنون مرسوم است که مدیران انتخاب بازیگر، بازیگران مضطرب را به جای لابی‌های اداری، در اتاق‌های استراحت اپلیکیشن “زوم” میزبانی کنند. فناوری مجموعه استعداد‌ها را گسترش داده است، زیرا افراد برای انتخاب بازیگر محدود به مراکز سنتی نیویورک، لس‌آنجلس و لندن نیستند. این امر انعطاف‌پذیری را برای هر کسی که شغل روزانه دارد، افزایش داده است.
در مورد فیلم Being Heumann ساخته “سیان هدر” درامی درباره “جودی هیومن” فعال تاثیرگذار حقوق معلولان این فرآیند فراگیرتر است، زیرا بازیگران دارای معلولیت نیازی به سفر برای تست دادن در اتاق بازیگری ندارند. “تلسی” می‌گوید: “این به ما اجازه می‌دهد بازیگران بسیار بیش تری را نسبت به حالت عادی در یک روز ببینیم و ما این کار را انجام می‌دهیم”.
“جنی جوئه” مدیر انتخاب بازیگر که در کارنامه اش فیلم هایی، چون “حرامزاده‌های لعنتی” ساخته “کوئنتین تارانتینو” و “اوکجا” ساخته “بونگ جون هو” دیده می‌شود، می‌گوید: “برای یکی از کارهایم ۲۲ هزار ایمیل داشتم. ما مجبور بودیم تک تک ایمیل‌ها را بررسی کنیم”.
ترفند و راهکار‌های مدیران انتخاب بازیگر برای انتخاب بازیگران
هر مدیر انتخاب بازیگر، فرآیند و ترجیح اندکی متفاوت برای تست بازیگری دارد. با این وجود، اکثر مدیران انتخاب بازیگر می‌گویند که انتخاب بازیگر برجسته هنگام بررسی صد‌ها برداشت از یک صحنه، آسان‌تر از آن چیزی است که تصور می‌کنید. “کافمن” می‌گوید: “تقریبا یک حس ششم وجود دارد. وقتی صدای چند نفر را می‌شنوید که یک خط از دیالوگ را می‌خوانند، تقریبا همه چیز مشخص می‌شود. شما یا آنان را باور می‌کنید یا باور نمی‌کنید. قدری ساده است”.
“دلیا” دوست دارد غافلگیر شود، بنابراین هرگز بیش از اندازه به توصیف کاراکتر نوشته شده در فیلمنامه وابسته نیست. او می‌گوید: “من عاشق این هستم که ذهنی کاملا باز داشته باشم. یک نقش ممکن است روی کاغذ بگوید که مربوط به یک قومیت، سن یا جنسیت خاص است، اما من سعی می‌کنم فراتر از آن را ببینم، مگر این که داستان آن را دیکته کرده باشد”.
این چیزی است که “اندرو بارت فلدمن” بازیگر که “دلیا” او را برای ایفای نقش در فیلم کمدی “بدون احساسات جدی” در سال ۲۰۲۱ کشف کرد، از تست بازیگری آموخته است. او می‌گوید که همیشه برای پروژه‌های مشابه با دیگر بازیگران نسل Z از جمله “کوپر هافمن”، “گابریل لابل” و “جاشوا باست” دوباره به سراغش می‌آیند. “فلدمن” می‌گوید: “خنده‌دار است، چون همه ما خیلی متفاوت هستیم. این ثابت می‌کند که مدیران انتخاب بازیگر سعی نمی‌کنند در یک قالب جا بگیرند”.
“جوئه” به دنبال بازیگرانی است که بتوانند بازخورد او را در نظر بگیرند. او می‌گوید: “من می‌توانم فورا تشخیص دهم که آیا کسی استعداد دارد یا خیر، این که آیا می‌تواند مسیر را دنبال کند یا خیر. این نکته کلیدی است، زیرا به محض این که از آنان می‌پرسم: “آیا می‌توانید این را تغییر دهید”؟ و آنان نمی‌توانند این کار را انجام دهند، از فرستادن آنان به روی صحنه فیلمبرداری احساس راحتی نمی‌کنم. بازیگران باید مطیع باشند”.
یک پرسش رایج در آن فرآیند این است که آیا فرد احساس می‌کند در دنیای فیلم قرار دارد یا خیر. برای مثال، در فیلم “جاودانگان” فیلمی آمریکایی در ژانر ابرقهرمانی ساخته شرکت “مارول استودیوز”، فین و تیمش از اختصار برای اشاره به بازیگرانی که می‌توانند نقش موجودات جاودانه را بازی کنند، استفاده کردند.
“فین” می‌گوید: “ما آن را آزمون بابل نامیدیم. برخی از بازیگران کیفیتی جاودانه دارند و برخی حس معاصر بودن را القا می‌کنند. ما بازیگرانی می‌خواستیم که بتوانند از پس هر دوره زمانی برآیند”. مدیران انتخاب بازیگر در مورد اینکه آیا بازیگران باید در طول تست بازیگری از لباس‌ها و وسایل صحنه استفاده کنند یا خیر، با یکدیگر اختلاف نظر دارند.
فین می‌گوید: “من به دنبال سادگی، صداقت و اصالت هستم. هیچ‌کس لازم نیست برای تست بازیگری در مارول با لباس اسپندکس حاضر شود”. “لی لی” در این باره توصیه می‌کند”لباسی بپوشید که به شما پیشنهاد داده شود. من به یک لباس کامل الیزابتی نیاز ندارم، اما شاید برای یک فیلم تاریخی شلوارک و تاپ نپوشید”!
در برخی فیلم‌ها، مدیران انتخاب بازیگر در حال ایجاد گروهی از ستارگانی هستند که از پیش به پروژه متصل بوده‌اند. “مارگو رابی” در فیلم “باربی” تهیه‌کننده بود و “گرتا گرویگ” کارگردان را به کار گرفت که “رایان گاسلینگ” بازیگر را در فیلمنامه گنجاند. “جوئه” اخیرا وظیفه داشت چندین بازیگر را برای پیوستن به “وینس وان” و “جیمز مارسدن” در کمدی جدید “مایک و نیک و نیک و آلیس” پیدا کند.
“جوئه” می‌گوید: “وظیفه ما این است که بگوییم این افراد بچه‌هایی با سن خاص هستند. چگونه می‌توانیم در بقیه بازیگران تنوع ایجاد کنیم و آن را تازه و سرگرم‌کننده سازیم؟ این چیزی است که مدام به آن فکر می‌کنید، چون هیچ‌کس به طور اتفاقی انتخاب نمی‌شود”. به همین دلیل است که روبین معتقد است فیلم‌هایی که بازیگران اصلی‌شان از قبل انتخاب شده‌اند، نباید کمتر از این شایسته تقدیر جوایز باشند. او می‌گوید: “انتخاب بازیگر شامل ده‌ها کاراکتر روی پرده سینما است. حتی فیلمی با بهترین ستاره‌های سینما می‌تواند با بازیگران مکملی که برای آن داستان مناسب نیستند، از بین برود”.
مدیران انتخاب بازیگر پیش از مراسم اسکار با اعضای آکادمی ملاقات و سعی می‌کنند به آنان آموزش دهند که چگونه انتخاب بازیگر تنها از طریق یک فرآیند روشمند می‌تواند در حصول نتیجه یعنی رسیدن به یک نقش کاملا انتخاب شده بسیار آسان به نظر برسد.
فین می‌گوید: “همه فکر می‌کردند من می‌دانم چه کسی باید در فیلم “بازی‌های گرسنگی” (ساخته ۲۰۱۲ میلادی) باشد و این بخشی از جذابیت کار است. با این وجود، این یک مهارت است. صرفا این نیست که من به یک اسم فکر می‌کردم و می‌گفتم خب، بیایید آن شخص را در فیلم قرار دهیم. در کار ما یعنی انتخاب بازیگر، درک عمیقی از کاراکتر، فیلمنامه و نیاز‌های کنار هم قرار دادن یک گروه وجود دارد. شاید بپرسید جستجوی طاقت‌فرسا؟ آیا ارزشش را دارد؟ بله، چون همیشه شانسی برای پیدا کردن ستاره درجه یک بعدی وجود دارد”.
“فین” در پایان می‌گوید: “من بچه‌های خودم را دارم و عاشق شان هستم. در واقع، آنان بازیگرانی هستند که من انتخاب شان کردم و احساس می‌کنم فرزندانم هستند. با این وجود، اولین باری که “تام هالند” را دیدم که از ماشین پیاده شد و صد‌ها نفر جیغ می‌زدند، احساس کردم یک مادر مغرور هستم که به خود می‌بالد”.
ترجمه: نوژن اعتضادالسلطنه
منبع: ورایتی
