امروزه بسیاری از دانش آموختگان دانشگاهی ما در حالی از مراکز آموزش عالی فارغ التحصیل می شوند که کمترین اطلاعات را در مورد شغل خود دارند و به رغم همه تاکیدهای که از سوی رهبر معظم انقلاب اسلامی و قوای سه گانه کشور صورت می گیرد به آماده سازی آنها برای ورود به بازارکار توجهی نمی شود.
دربسیاری از کشورهای دنیا ، از سال های میانی دوره های دبیرستان به مشاوره شغلی توجه شده و نوجوانان و جوانان برای ورود به بازارکار و قبول نقش دراین بازار آماده می شوند .
درایران قریب به سی سال قبل با نیتی خیر در وزارت تعاون ، کار و رفاه اجتماعی فعلی و وزارت کار و اموراجتماعی سابق ، ایجاد مراکز مشاوره شغلی و کاریابی پیش بینی شد و تلاش های زیادی انجام شد ، اما به مرور و در دهه هایی که گذشت این مراکزعملا نتوانستند نقش اول خود را که مشاوره شغلی است انجام دهند و این روزها با گسترش فضای مجازی و ایجاد سازوکارهای جدید در شبکه های مختلف و حتی شبکه های جهانی دیگر جوانان ما کمتر استفاده ای از این مراکز برای یافتن شغل می کنند.
آنچه در این مورد قابل توجه است این است که به هرحال موسسان چنین مراکزی بیشتر با نگاهی اقتصادی به تاسیس این مراکز فکر کرده اند و به خصوص در سال های اخیر نگاهی اجتماعی و درجهت رفع مشکل در کشور به کاریابی نداشته اند و بسیاری از مراجعه کنندگان به این مراکز یا سرخورده برمی گردند و یا نگاه بدبینانه ای به این مراکز که باید درخدمت جامعه باشند پیدا می کنند.
توسعه خدمات اشتغال درسایت ها باعث شده است امروزه پایگاه های اینترنتی میدان دار معرفی فرصت های شغلی شوند که این هم اگر کنترل شده نباشد زیان های اجتماعی و فرهنگی به جامعه وارد می کند. حداکثر کاری که این سایت های اینترنتی می کنند این است که نقش صفحه آگهی استخدام در مجلات و روزنامه های سابق را بازی کنند و گرنه کمکی به شناخت مشاغل ، کارفرمایان و کارجویان نخواهند کرد.
کاریابی ها نیز به این نتیجه رسیده اند که مشاوره شغلی و کاریابی در وضع موجود فعالیت اقتصادی مناسبی نیست و به دنبال ورود به حیطه های جدیدی هستند . قطعا واگذاری امور به این مراکز درصورتی می تواند موفق باشد که آنها در حوزه کاری خود در گذشته صحیح عمل کرده باشند .اما متاسفانه عدم نظارت ها از سوی وزارت کار و صنف مربوطه و مشاهده برخی موارد ، چنین مدعایی را ثابت نمی کند.
به طور مثال چرا باید به آزاد سازی مدرک دانش آموختگان دانشگاهی به عنوان منبع درآمد این مراکز نگاه شود . این مراکز وظیفه ثبت نام این دانش آموختگان را به عنوان کارجو دارند و اگر طی ماه ها موفق به این کار نشوند از ضعف آنهاست ، اما می بینیم به این موضوع به عنوان یک منبع درآمد نگاه می شود و کاریابی ها در پی کسب درآمد از آن هستند.
جای آن دارد وزارت تعاون ، کار و رفاه اجتماعی ضمن بازنگری در وظایف این مراکز و غربال مراکز فعلی کاریابی ، در انتخاب مدیران آنها دقت نماید و تنها به کسانی مجوز کاریابی بدهد که دانش لازم برای مشاوره شغلی را داشته باشند و هدف شان خدمتگزاری باشد و نه راه اندازی یک مرکز اقتصادی وتجاری!
